یکی

دیگر از نگرانی‌ها و وحشت فرمانروایان، شورش علویان ‌علیه آنان بود. از

این رو عباسیان در برابر آن، موضعى قاطعانه می‌گرفتند تا پیش از آنکه رشد

یابد و گسترش پیدا کند، آن را در نطفه خفه کنند و بقایاى آن را تعقیب

نمایند تا از دست آن آشوب‌ها رهائى یابند. بدیهى است که این چاره جویى و

جلوگیرى، با همه وسایل قهرآمیز و سرکوبى وحشیانه صورت می‌گرفت.

در

این نظرگاه کینه آمیز نسبت به علویان، (‌حرکت ضد علوى)، بین ‏خلیفه و

فرمانده و وزیر و ترکان که در آن اوقات در سامره ‏پایتخت عباسیان حضور

پررنگی داشتند، تفاوتى وجود نداشت. چنانکه طبقه ذی نفع و برخوردار از همه

امتیازهاى طبقاتى و همه فرماندهان و متنفذان که اعلام ‏صلح و جنگ در دست

آنان بود نیز در آن حرکت ضد علوى مانند دیگران‏ بودند.

در آن

هنگام، دولت عباسیان به علت ‏سیاست ظالمانه خود دچار ناتوانى ‏و پاشیدگى و

گسیختگى شده بود و از اندک جنبش علویان به وحشت مى ‏افتاد و از سایه آنان

نیز به هراس گرفتار مى‏ آمد. از این روى، در مقابل آنان روشى‏ خشن پیش

‏گرفته و شورشیان ‌علیه خود را به بد‌ترین عقوبت مى‌آزردند.

انقلابیون

علوى اگر در خود احساس قدرتى می‌کردند و پیروانى فراهم ‏مى‏ آوردند، در مى

‏یافتند که باید برنامه ‏اى تهیه کنند و نقشه ‏اى طرح نمایند تا بر

ضدحکمرانان فاسد و منحرف خروج کنند. در بیشتر قیام‌ها با شعار «رضا از آل

محمد» مردم را فرا می‌خواندند و منظورشان از آن شعار، بهترین شخص‏ از آل

محمد (ص) بود و به اعتقاد آنان کسى بهتر از حضرت امام هادى (ع) وجود نداشت.

انقلابیون با آن شعار همه گیر و گسترده، روش جنگى جالبى به کار

مى‏بردند تا بتوانند نام امام را پنهان دارند تا اگر انقلابیون شکست‏

خوردند، امام در برابر دستگاه حاکم، در موضع اتهام و گرفتارى قرار نگیرد. و

خوب ‏می دانستند که امام (ع) زیر نظر جاسوسان و خبرچینان دولتى قرار دارد و

اگر بر ضد حکومت، به ایجاد عصیان و تمرد، متهم شود، ممکن است به قتل برسد.

شایان ذکر است که امامان ـ علیهم السلام ـ مبارزه مسلحانه و

رویارویى مستقیم با حکام جور را به انقلابیون علوى ‏محول می‌کردند تا وجدان

و اراده امت را برانگیزند و آنان را ‌ضد انحراف ‏دولت به مقاومت آموخته

کنند. آنان با فداکارى مستمر مى‏کوشیدند تا وجدان و اراده اسلامى را از

سقوط نگاه دارند. و این یکی از راههای مبارزه با ظلم و جور سمتگران عصر

آنان بود. امام هادی ـ علیه السلام ـ نیز از این قاعده مستثنی نبودند.

ایشان

نیز ضمن اینکه تحت مراقبت شدید عباسیان بود ولی از مبارزه با دستگاه ظلم و

جور غافل نشده و از انقلابیون و بیداران امت در این امر مهم استفاده

می‌کردند. اما چون حکومت قدرت و سلطنت خود را در خطر دید؛ امام را به شهادت

رساندند و بدین وسیله برای مدتی بیشتر، سلطنت خود را حفظ نمودند.